7 Οκτ 2012

η μουσική εκπαίδευση στην Αρχαία Ελλάδα, στην Παραγουάη του 1860 και στην Ελλάδα του 2012...

Ας αρχίσουμε από τα πρόσφατα.
Στην Ελλάδα του 2012, οι μαθητές των ελάχιστων μουσικών σχολείων της Αττικής, που πρέπει να μεταφέρονται σ' αυτά από όλο το λεκανοπέδιο, έχουν μείνει χωρίς λεωφορεία, γιατί το κράτος δεν τα πληρώνει εδώ και δυο χρόνια. Στη διαμαρτυρία των μαθητών ανέλαβε να απαντήσει η κ. Ρούλα Γεωργακοπούλου, υπάλληλος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι καταχρηστικά ονομάζεται δημοσιογράφος, μιας και σιτίζεται από τα χρήματα των εργαζομένων, γνωστής ούσας της διαπλοκής, των δανεικών κι αγύριστων που φορτώνεται τελικά το Δημόσιο,  των κρατικών εργολαβιών, των φοροαπαλλαγών κ.λπ των δημοσιογραφικών ομίλων.

Η κ. Γεωργακοπούλου γράφει αναιδέστατα, με τις πλάτες της δημοσιογραφικής ναυαρχίδας των περικοπών των κοινωνικών δαπανών :
«Τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας επειδή έμειναν χωρίς σχολικά λεωφορεία. Μα πώς έφτασαν αυτά τα παιδιά μέχρι το Σύνταγμα; Ποδαράτα; Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι ότι μπορούν να πηγαίνουν και στα σχολεία τους τώρα που μπατιρίσαμε και ξεμείναμε από facilities. Ευκαιρία να ανοίξουν τα γκαράζ τους όσοι από τους κατοίκους της Παλλήνης ή του Γέρακα έχουν τις Καγιέν και να κάνουν και κάνα εκ περιτροπής ντελίβερι στα παιδιά τους ή τα παιδιά το γείτονα. Αλλιώς τα τριαξονικά που αγόραζαν τον καιρό της ευμάρειας θα τους μείνουν από μπαταρία. Να πάψουν κι οι μαμάδες των προαστίων να δίνουν λαβή στην Παυλίνα Νάσιουτζικ και στη λεγόμενη γυναικεία λογοτεχνία να τις ξεφτιλίζει…» (Ρούλα Γεωργακοπούλου, «Παιδικά δωμάτια», 5.10).
getImage 7
Στην Ελλάδα του 2012, όχι μόνο μένουν οι μαθητές χωρίς λεωφορεία για να σωθούν οι τραπεζίτες,  προκαλούνται κι από πάνω αισχρά, αυτοί και οι γονείς τους,  από τα σκουπίδια της κατεστημένης δημοσιογραφίας. Η εν λόγω "δημοσιογράφος" αγνοεί ακόμη και ποια είναι η κοινωνική σύνθεση των μουσικών σχολείων, όπως σημειώνουν σχόλια γονέων. 
Στην  Παραγουάη του 1860 ομως...
Μετά την ανεξαρτησία από την ισπανική κυριαρχία, οι ηγέτες της Παραγουάης τη μετέτρεψαν σε μια χώρα εξισωτική, εγγράμματη και γενναία. Η στοιχειώδης εκπαίδευση παρεχόταν δωρεάν και ήταν υποχρεωτική από την ηλικία των 7 ετών, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο εκείνη την εποχή. Μέσα σε 5 χρόνια, αρχίζοντας από 5.000 μαθητές, το 50% των παιδιών αυτής της ηλικίας πήγαιναν σχολείο. Μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική, διδάσκονταν πολιτική αγωγή. Τα υλικά της διδασκαλίας δύσκολα επαρκούσαν, γιατί η εχθρική Αργεντινή εμπόδιζε την πρόσβαση μέσω των ποταμών (η Παραγουάη δεν έχει έξοδο στη θάλασσα). Αλλά το κράτος, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, κατόρθωσε να προμηθευτεί στην αρχή του προγράμματος της υποχρεωτικής παρακολούθησης του σχολείου και 5.000 φλάουτα, ένα για κάθε μαθητή της πρώτης φουρνιάς. Μπορεί κανείς να θυμηθεί τη σημασία που έδιναν στη μουσική ως τμήμα της εκπαίδευσης, στην κλασική Αθήνα.
Αυτό το πείραμα μιας κοινωνίας πιο δίκαιης έλαβε χώρα σε μια εποχή που τα παιδιά των εργαζόμενων της πολιτισμένης Αγγλίας λιμοκτονούσαν, κλείνονταν σε απάνθρωπα ορφανοτροφεία/οικοτροφεία ή οι μανάδες τους τα πότιζαν υπνωτικές ουσίες για να μπορέσουν να δουλέψουν στα εργοστάσια για ελάχιστες πένες ώστε να τα ζήσουν. Ήταν ένα πείραμα που επεκτάθηκε με τη δημιουργία βιομηχανικής υποδομής που θα εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της χώρας . Το έπνιξαν στο αίμα οι ενωμένοι στρατοί της Βραζιλίας (πορτογαλική αυτοκρατορία), της Αργεντινής και της Ουρουγουάης που θεωρούσαν την Παραγουάη μια εξεγερμένη επαρχία και επικίνδυνο παράδειγμα. Οι απώλειες ζωών έφτασαν στο 70% του πληθυσμού, γιατί οι άνθρωποι υπερασπίστηκαν μια πατρίδα που όχι μόνο τους έδινε ψωμί και αξιοπρέπεια, αλλά και τριαντάφυλλα ή αλλιώς φλάουτα!
pablo picasso_joueur_de_flute_de_chevre_d5610710h
***
Αν η κ. Γεωργακοπούλου ζούσε εκείνη την εποχή, θα ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που γιόρτασαν την αιματοχυσία με ακριβά κρασιά, σχολιάζοντας μετά βδελυγμίας: "Έ, όχι και φλάουτα στην πλέμπα"!



 [ Pablo Picacco   Joueur de flûte de chèvre]