Σαφώς δεν είναι πάντως η εμπορική αξία του προϊόντος. Αφενός γιατί ένα καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να λογίζεται ως προϊόν. Αφετέρου, γιατί ακόμα και αυτή η "αξία" διαμορφώνεται από σαρθρά κριτήρια.
Τι χωρίζει λοιπόν έναν σολίστ μιας κλασσικής ορχήστρας, έναν λαϊκό οργανοπαίκτη σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι ή έναν καθηγητή μουσικής σε ένα σχολείο από έναν τραγουδιστή "όνομα" της ... νύχτας; Σίγουρα το κίνητρο της δημιουργίας, η στόχευσή της, οι προεκτάσεις της, καθώς και χρόνια μελέτης και αφοσίωσης. Εκτός από αυτά όμως και κάποια εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Για όσους από εσάς λοιπόν αναρωτιέστε με την υπάρχουσα πραγματικότητα το πως θα βιοποριστείτε ως επαγγελματίες μουσικοί, διαβάστε το τι δήλωσαν στην εφορία οι παρακάτω "μουσικοί" το 2009:
Γιάννης Πλούταρχος: 822.059ευρώ
Πασχάλης Τερζής: 472.613ευρώ
Σφακιανάκης Νότης: 375.670ευρώ
Κιάμος Πάνος: 213.560ευρώ
Χατζηγιάννης Μιχάλης: 200.411ευρώ
Γαρμπή Καίτη: 154.762ευρώ
Μακρόπουλος Νικόλας: 124.777ευρώ
Αν για τους παραπάνω αριθμούς ισχύει η φράση "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω", προκαλεί τουλάχιστον προβληματισμό για το ποιες είναι οι πολιτιστικές αξίες της κοινωνίας μας και για το ποια μουσική επιβάλλεται ως κυρίαρχο πολιτιστικό είδος το οποίο αξίζει να ... ακριβοπληρωθεί.
