Θέλουμε να εκφράσουμε το άγχος μας σχετικά με το αν η φλόγα των πιστεύω του Μάνου Λοίζου, το οποία τον ενέπνευσαν να συνθέσει τα τραγούδια του, καίει ακόμα. Γιατί, στην Ελλάδα του μνημονίου όπου θυσιάζεται η αξιοπρέπεια και ο βιοπορισμός μιας κοινωνίας στο βωμό της διάσωσης ενός άπλειστου και άδικου συστήματος, στην εποχή όπου οι φασιστικές ιδέες ανταποκρίνοντα στα εύκολα αντανακλαστικά της κοινωνίας και οδηγούν σε συναισθήματα μισανθρωπιάς και σε τάσεις κανιβαλισμού, μοναδική ελπίδα είναι η διάσωση εκείνων των ιδεών και εκείνων των ηθικών κωδίκων ζωής όπου προσβλέπουν στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην κοινωνική απελεύθερωση, με σεβασμό στο συνάνθρωπο -όπου και αν αυτός έτυχε να γεννηθεί-, με επίκεντρο τον άνθρωπο και κυρίαρχο τον ίδιο το λαό.
Θέλουμε μια κοινωνία η οποία να γεννά εκείνη την ευαισθησία η οποία θα σε οδηγεί να εκφράσεις με τρόπο τόσο τρυφερό τη σύγχρονη βιοπάλη όπως ο Μάνος Λοίζος έκανε.
Γιατί η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους, σε όσους κοιτούν προς τον ήλιο.
Γιατί και σήμερα οι καρδές των φοιτητών ξεκινάνε από τα μηνύματα της πρωτομαγιάς, αναζητώντας τον επαναστατικό ρομαντισμό του Τσε Γκεβάρα.
Γιατί μόνο ο νοσταλγικός ήχος από το ακκορντεόν μηνύει ότι "δε θα περάσει ο φασισμός".
Γιατί πρέπει να είμαστε ακόμα αισιόδοξοι ότι δε θα αργήσει η μέρα όπου το χελιδόνι θα πετάξει
Γιατί τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα.
ΥΓ Για το μήνυμα των τραγουδιών του Μάνου Λοίζου μιλάει καλύτερα από όλους η κόρη του, στην επιστολή της προς το ΠΑΣΟΚ, στην οποία απαγορεύει τη χρήση από αυτό του "καλημέρα ήλιε"! Την επιστολή θα τη βρείτε εδώ!
