Η επιλογή αυτή έγινε πέρα από την ποιότητα και την ακρίβεια των έργων που διηύθηνε ο μαέστρος ως φόρος τιμής και ως παράδειγμα για τη στάση ζωής του απέναντι στο φασισμό και προέκυψε ως ιδέα μετά την επιτυχημένη ημέρα "19 Γενάρη, Αθήνα, πόλη αντιφασιστική".
Λόγω της δεδηλωμένης αποστροφής του προς τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι αλλά και του οράματος για μια πραγματική δημοκρατική Ιταλία, ξυλοκοπήθηκε άγρια από ομάδα φασιστών το 1931, επειδή αρνήθηκε να ανεβάσει το Giovinezza. Από εκεί και έπειτα, ο Τοσκανίνι αρνήθηκε να ξαναπαίξει στην Ιταλία για όσο ακόμα θα ήταν στην εξουσία το καθεστός του Μουσολίνι, ενώ ως αντίδραση στο γερμανικό ναζισμό αρνούνταν να εμφανιστεί στα διάσημα φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ και του Σάλτσμπουργκ.
Ο Ζαν Πολ Σαρτρ χαρακτήρισε τον Τοσκανίνι σαν «έναν από τους λίγους θαρραλέους εκπροσώπους του πνεύματος και του πολιτισμού στην Ευρώπη», ενώ ο Τόμας Μαν τόνισε ότι «πρέπει ν αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση», ενώ ο ίδιος πίστευε ότι «Αν ο καθένας εξέφραζε τη γνώμη του τίμια και με θάρρος τότε οι δικτάτορες δεν θα διαρκούσαν τόσο πολύ».
