Μια ιστορική αναδρομή στο hip hop από τα χρόνια της αντίστασης έως τα χρόνια της γκλαμουριάς και της αλλοτρίωσης

Οι Goin' Through και οι ΝΕΒΜΑ στο φετινό φεστιβάλ της ΚΝΕ... Αυτό που μένει λοιπόν να δούμε είναι τους Active Member και τον Αγγελάκα στο φεστιβάλ της ΔΑΠ! Με αφορμή αυτό το ... ατόπημα από πλευράς της ΚΝΕ, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το blog 2310net.wordpress.com, το οποίο κάνει μια ιστορική αναδρομή στο hip hop, από τα χρόνια της αντίστασης, σε αυτά της γκλαμουριάς και της αλλοτρίωσης. 

"Διάφοροι φίλοι, «ουδέτεροι» αναγνώστες του 2310net με κατηγορούν συχνά ότι δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, ότι δεν σατιρίζω ούτε ασκώ κριτική στο ΚΚΕ. Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να κρατήσω ίσες αποστάσεις. Άλλωστε η αντικειμενικότητα είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά, πως θα μπορούσε να υπάρξει σε ένα ιστολόγιο. Σήμερα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Όχι δεν πείστηκα να το παίξω «πενηνταρήσιος» για να χρυσώσω το χάπι στους αναγνώστες του μπλογκ. Απλά νιώθω, πιο έντονα από ποτέ, την ανάγκη να ασκήσω κριτική στο ΚΚΕ με αφορμή κάτι που πέρασε στα ψιλά, όμως προσωπικά με ξενέρωσε.

Διάβασα με έκπληξη ότι στο φετινό φεστιβάλ της ΚΝΕ θα εμφανιστούν οι ΝΕΒΜΑ και οι Goin Through. Θα ήθελα να πιστέψω ότι ήταν τυπογραφικό λάθος ή ράδιο αρβύλα, αλλά το έγραψε επίσημα και ο Ριζοσπάστης. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κλήθηκαν και με ποιο κριτήριο επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι, για να παίξουν στο Φεστιβαλ.

Επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες για το hip hop, το συγκεκριμένο γκρουπ (για τους Goin Through μιλάω, άλλωστε οι ΝΕΒΜΑ είναι κάτι σαν τα τσιράκια τους) είναι ό,τι είναι για το κομμουνιστικό κίνημα το ΚΚ Γαλλίας. Ό,τι είναι για την Αριστερά ο Κουβέλης. Ό,τι είναι για τους ροκάδες οι ΟΝΙΡΑΜΑ. Ό,τι είναι για τους ρεμπέτες ο Κιάμος. Ό,τι είναι για τους έντεχνους ο Χατζηγιάννης. Ό,τι είναι για τους μεταλάδες οι… δεν ξέρω, έχω πολύ περιορισμένες γνώσεις για το metal.

To hip hop είναι ίσως η τελευταία έκφραση αυτού που κάποτε αποκαλούνταν πολιτικό τραγούδι. Διεθνώς ξεκίνησε από τους εξοστρακισμένους, γκετοποιημένους νέγρους που αναζητούσαν έναν ρυθμικό τρόπο έκφρασης της ζωής τους. Γέννησαν ένα νέο είδος μουσικής, στηριγμένο στις παραδόσεις και τους ρυθμούς της «μαύρης μουσικής», το οποίο τους έδινε την δυνατότητα να μιλήσουν έμμετρα για τον τρόπο ζωής τους σε μια κοινωνία που -φαινομενικά μόνο- ξεπερνούσε τον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις. Αυθεντικό και άμεσο, έγραφε ιστορία χωρίς να το ξέρει.

Γρήγορα το hip hop προσέλαβε πολιτικές διαστάσεις. Γκρουπ όπως οι Public Enemy εμφανίστηκαν τραγουδώντας κομμάτια σαν το Fight the Power ή το Rebel without a pause. Το hip hop έγινε επικίνδυνο. Έφτασε σε όρια πολιτικοποίησης και αμεσότητας που το ροκ δεν είχε φτάσει. Ο τρόπος για να χτυπηθεί ήταν απλός: Ό,τι δεν μπορείς να νικήσεις κάντο φίλο σου. Έτσι το hip hop μπήκε γρήγορα στα charts του Mtv, απέκτησε φήμη, βάφτηκε χρυσό, μπήκε σε λιμουζίνες, ακριβά σπίτια, χρυσαφικά και φυσικά έχασε τις παραδοσιακές του αξίες. Αντικατέστησε την πηγαία επαναστατικότητα του με μια συμβολική αναπαράσταση μιας ζωής βασισμένης σε κόντρες συμμοριών που σχετίζονται με ναρκωτικά και όπλα, κι έτσι από δυναμικό είδος μουσικής κατάφερε να γίνει μια καρικατούρα της ζωής των νέγρων.

Την ίδια ώρα οι σταρ του hip hop, αυτοί που πρόδιδαν πρώτοι τις αρχές, τις αξίες και την ιστορία του πλούτιζαν χωρίς να διστάσουν να καταστρέψουν την μουσική που υποτίθεται ότι αγαπούσαν. Σε πολύ κόσμο τα ονόματα 50cent, Jay-z, μπορεί να είναι γνωστά. Αυτοί είναι οι πιο γνωστοί από τους κατ’ ευφημισμόν ράπερς, οι ρεφορμιστές για να μιλήσουμε την «άλλη» γλώσσα. Αυτοί έχουν τόση σχέση με το hip hop όση ο Κύρκος με τον κομμουνισμό.

Στην Ελλαδίτσα μας τα μεγέθη είναι σαφώς διαφορετικά, όμως κι εδώ το hip hop ακολούθησε παρόμοια πορεία. Αρχικά ξεκίνησε ως κάτι το ριζοσπαστικό, underground φάση. Active Member, FFC, TXC (πριν γίνουν φασίστες και τους τιμήσει ο Βορίδης) και άλλα γκρουπ φτιάχνονταν στις αρχές της δεκαετίας του 90’ κάνοντας το hip hop, χιπ χοπ. Την ίδια περίοδο εμφανίστηκαν και οι …πέτρες του σκανδάλου ΝΕΒΜΑ (με εντελώς διαφορετική σύνθεση) και Goin Through, φυσικά με τελείως διαφορετικό ύφος, αλλά με ένα κοινό χαρακτηριστικό: ο frontman τους Νίκος Βουρλιώτης, που κάποτε στην πορεία μεταλλάχθηκε σε Nivo ράπαρε και τότε, όπως και τώρα, το ίδιο άθλια.

Από όλους όσους πέρασαν από το χιπ χοπ, και από όσους υπάρχουν ακόμα σε αυτό υπήρχαν άνθρωποι που έβγαλαν χρήματα και κατάφεραν να ζήσουν κάνοντας την κάβλα τους. Υπήρχαν άλλοι που τα παράτησαν για να βρουν μια δουλειά, άλλοι που το πρωί χτυπάνε μεροκάματα στη Ζώνη πριν πάνε για πρόβα, άλλοι που χρεώθηκαν για να αγοράσουν ένα σάμπλερ, άλλοι που έπιασαν το μικρόφωνο ή το πικάπ απλά για την αίσθηση, χωρίς να περιμένουν να βγάλουν ούτε ένα ευρώ.

Υπήρχαν και αυτοί που έφτιαξαν labels, που εκμεταλλεύτηκαν, όχι το έτσι κι αλλιώς μηδαμινό τους ταλέντο, αλλά το ίδιο το χιπ χοπ για να εμφανιστούν ως πρωτοπόροι, δυναμικοί και πετυχημένοι, εξαργυρώνοντας την προδοσία στις αρχές του χιπ χοπ για με εξώφυλλο στον Κωστόπουλο, μια παρέα με μοντέλα και τα πάντα χρήσιμα PR. Αυτοί που, όπως προφητικά έλεγε ένας στίχος το μακρινό 1997, έβαλαν το χιπ χοπ στα σκυλάδικα. Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν το παιχνίδι των δισκογραφικών και του συστήματος γενικά, για να εμφανιστούν ως οι ειδήμονες, οι πατριάρχες, οι γκουρού του χιπ χοπ. Αυτοί που εν τη απουσία των πραγματικών χιπ χόπερς απο τα mainstream media μιλούσαν γι’ αυτό χωρίς να το ξέρουν, προσαρμόζοντάς το στις δικές τους απαιτήσεις και στον τρόπο ζωής που πιθηκίζοντας αντέγραψαν απο την άλλη άκρη του Ατλαντικού. (Τα πανάκριβα καπέλα που φοριούνται στραβά είναι ενδεικτικά της κακόγουστης αντιγραφής του συμβολικού κώδικα). Βέβαια κάπου στην πορεία έκαναν το χιπ χοπ rnb, μπλέκοντάς το με τα καλλίγραμμα μπούτια της Στικούδη και άλλων μοντέλων και τραγουδιστριών β’ διαλογής. Αυτού του «χιπ χοπ» γνήσιοι εκπρόσωποι είναι οι καλεσμένοι του φετινού Φεστιβάλ.

Οι πιο μυημένοι, αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τον KRS από τον Kanye West και τους Dead Prez από τον 50cent καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Οι υπόλοιποι ίσως πιστεύουν ότι πρόκειται για μια παιδική μουσική. Εμείς λοιπόν, οι κολλημένοι 30άρηδες, ελπίζουμε ότι για κάθε Νιβο θα υπάρχει πάντα ένας Immortal Technique και για κάθε ΝΕΒΜΑ θα βγαίνει ένας Promoe να μας θυμίζει ότι οι λέξεις, οι ήχοι και οι ρυθμοί μπορούν να γίνουν το soundtrack της ζωής μας.

 ΥΓ: Πάρτε μια μικρή γεύση από πραγματικό hip hop και δείτε και το τελευταίο βίντεο και θα καταλάβετε τις διαφορές ακόμα και όσοι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για αυτή τη μουσική."

Αναδημοσίευση από: http://2310net.wordpress.com/2012/08/21/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-38%CE%BF-%CF%86%CE%B5/