Νάτος λοιπόν και ο καλός φίλος μας Αγάθωνας
στο επίσημο video της ΕΡΤ που τον απαθανατίζει στην πολυθρόνα μιας
εκστρατείας, από την επίγεια ζωή του στην άλλη, εκείνη του «διάττοντος
αστέρος» (όπως έλεγε ο Χατζιδάκις για τον Φλωρινιώτη
στη δεκαετία του '80…). Σε εκείνην που αναδύεται ως ένα αστέρι βαρύ και
ασήκωτο, με τις μουστάκες του και το γνώριμο ύφος τού σύγχρονου ρεμπέτη
από εκείνους που πάντα σέβονταν τον παλαιό χρόνο και τη μοναξιά της
φωνής. Ο Αγάθωνας για εμάς που τον αγαπάμε και πάντα απολαμβάνουμε τα
καλαμπούρια του.
Τώρα, με τον τζουρά στα χέρια του, σήμα κατατεθέν της φιγούρας ενός από ‘κείνους τους οποίους το 2013 εξακολουθούμε να τους λέμε «αυθεντικούς ρεμπέτες», εννοώντας βέβαια, πως ξεχωρίζει για τον φωνητικό και ηθογραφικό του σεβασμό προς όλους εκείνους τους παλαιούς, στις δύσκολες δεκαετίες του ’30, του ’40, του ’50, πριν ακόμα το γυαλί τής tv αλλάξει όλα τα δεδομένα (αλλάζοντας τα φώτα ακόμα και σε ταπεινά πράγματα που η σκληρότητα τής πραγματικής ζωή τροφοδοτούσε)… Ο Αγάθωνας ξεχώριζε κι εγώ, που είδα κάτι δηλώσεις του περί Γιουροβίζιον, ένιωσα σίγουρος πως αυτός ο λαϊκός βάρδος, σίγουρα μας κάνει κάποια πλάκα, από εκείνες που συνηθίζει…
Όμως αυτή τη φορά ο συμπαθής σκωπτικός μουστάκιας ήθελε να μας αιφνιδιάσει. Διάλεξε ένα μοτιβάκι από εκείνα της πλάκας, το ανακάτεψε με την σκωτσέζικης απόχρωσης φουστανελοφόρας παρέας του και σκάρωσε ένα ηλεκτρικό τραγουδάκι για την Γιουροβίζιον, από εκείνα που «πρέπει» να περιέχουν τον εντυπωσιασμό, αν όχι μουσικό, τουλάχιστον ενδυματολογικόν…
Ιδού η εικόνα (στο τέλος του κειμένου)
Τώρα όλοι θα στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά του, γιατί, πώς να το κάνουμε, αυτή η …σεμνή γιουροβιζιονιστική γιορτούλα, είναι, πώς να το πούμε, έξω από όλους όσοι αγαπούν το ελληνικό τραγούδι και δεν θέλουν επ’ ουδενί να το παραχωρούν σε αλλότρια ηχητικά εδάφη…
Τι ζητάει εκεί ένας «δικός» μας; ή κατά το γνωστό:
Πού πας ρε Καραμήτρο;
Ουδέν άλλο σχόλιο. Κινδυνεύω να λαϊκίσω κι εγώ μαζί με τον Αγάθωνα που χώθηκε σε ένα μαύρο χιούμορ δίχως χιούμορ. Σε ένα θεσμό δίχως στοιχειώδη σοβαρότητα, σε μια περιπέτεια που κινδυνεύει να του αφαιρέσει πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά.
Μόνο και μόνο για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα καλαμπούρι, αναζητώντας την ουτοπία της δόξας και του χρήματος(;). Εκπροσωπώντας σε ένα "πλαστικό" πανηγύρι τη χώρα!…
