Ένα κείμενο το Σωτήρη Μπέκα στο musicpaper σχετικά με τις επικίνδυνες, κανιβαλιστικές προτροπές του Πέτρου Γαϊτάνου, ο οποίος επιχαίρει τον "τσαμπουκά" και τον "ακτιβισμό απέναντι στους μαύρους" της Χρυσής Αυγής (διαβάστε τη δήλωσή του εδώ).
Πληροφορήθηκα μέσω του διαδικτύου τις δηλώσεις του Πέτρου
Γαϊτάνου, ο οποίος τόνισε και υπογράμμισε πως σε πολλά σημεία συμφωνεί
με τη δράση της «Χρυσής Αυγής». Ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής τη
θέση μου, μιας και βρισκόμαστε σε δημόσια θέα και θα πρέπει να
τοποθετούμαστε με αυτόν τον τρόπο. Δεν συμφωνώ καθόλου με όσα αποδέχεται
ο 45χρονος κι ούτε –πλέον- σέβομαι τα λεγόμενά του, διότι δεν
σεβάστηκε ούτε αυτός τον αντίκτυπο που θα έχουν σε ένα ευρύ πλήθος
ακροατών κι αναγνωστών. Υποσημειώνω πριν προχωρήσω, πως και συνέντευξη
έχω πάρει στον καλλιτέχνη Πέτρο Γαϊτάνο και έχω απονείμει και τα εύσημα
για την παρουσία του στην πρόσφατη συναυλία του Χρόνη Αηδονίδη στο
Ηρώδειο. Άρα, λοιπόν, θέμα εμπάθειας δεν τίθεται και μάλιστα δεν είναι
του χαρακτήρα μου να ξεκινώ από αυτή την αφετηρία.
Έλα, όμως που καθώς φαίνεται τούτο το σημείο εκκίνησης επιλέγει στον πολιτικό(;) του λόγο ο Δραμινός καλλιτέχνης, σχετικά με τους μετανάστες (παράνομους ή μη, αλλά πάντως ανθρώπους) που πουλούν τα «πειρατικά» cd. Διότι, δύο τινά συμβαίνουν για να κάνω λάθος. Είτε ο κ. Γαϊτάνος αποκρύπτει -για να στηρίξει την άποψή του- το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εξωθούνται σε αυτή την (αδήλωτη, ναι) εργασία τις περισσότερες φορές δια της βίας, σίγουρα δια της ανάγκης, είτε ο ίδιος ζει σε έναν άλλο πλανήτη και αγνοεί παντελώς τα καθημερινά γεγονότα. Ο εκ Πόντου ορμώμενος, πάντως, Πέτρος Γαϊτάνος (έτσι πληροφορηθήκαμε στη συναυλία του Ηρωδείου, όπου τόσο εκφραστικά ο ίδιος απέδωσε και ένα ποντιακό μοιρολόι, δηλαδή τραγούδι πόνου) θα πρέπει εξ οικογενείας να κουβαλά αναμνήσεις προσφυγιάς. Που σημαίνει πως θα όφειλε να συμπάσχει, να κατανοεί έστω, τις συνθήκες διαβίωσης τέτοιων ανθρώπων. Εν πάσει περιπτώσει, προφανώς ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πως αναπτύσσω… στείρα κριτική, υπό του αφελούς –και εκ του πονηρού- επιχειρήματος «και γιατί υποχρεωτικά ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να μην συμφωνεί με τη Χρυσή Αυγή;».
Θα απαντήσω, πως ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρουν –πλέον- οι απόψεις του κ. Γαϊτάνου, όποιες κι αν είναι. Ωστόσο, ο τρόπος που εκφράστηκε είναι επικίνδυνος, διότι ένα δημόσιο, προβεβλημένο πρόσωπο «από τα συνήθως ευγενικά ΜΜΕ» κατά δήλωσή του, με τα όσα είπε σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Κορίτσια για σπίτι» εμμέσως πλην σαφώς (βασικά ξεκάθαρα) επικροτεί πράξεις βίας και κατά προέκταση επειδή αποτελεί πρότυπο (και για νέους ανθρώπους…) δυστυχώς, δυστυχέστατα τους «προτρέπει», τους «προτείνει» μια ανάλογη στάση. Με έναν στιγμιαίο κομπασμό στην αρχή των λεγόμενών του, ο Γαϊτάνος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνει λάθος. Ε, λοιπόν, έκανε λάθος και μάλιστα μεγάλο. Τέτοιο που ήδη οι επιπτώσεις του έχουν προστεθεί στα ελαφρά τη καρδία σχόλια τόσων και τόσων ανθρώπων που ανέβηκαν στο κάρο αυτής της ανατριχιαστικής «μόδας» τα τελευταία δύο – τρία χρόνια. Περισσότερο αυτό που με εξοργίζει είναι πως κατά το παρελθόν, δυστυχώς και κατά το παρόν (δηλαδή, στη νεότερη, παρούσα γενιά) άνθρωποι σαν και του λόγου του έχουν στιγματίσει την παραδοσιακή μας μουσική στα μάτια της ψυχής του απλού κόσμου.
Μυριάδες μουσικοί που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν είδαν κι έπαθαν για να αποτινάξουν αυτή τη μελανιά στα χρόνια μετά τη δικτατορία. Και κυρίως η νεότερη, πολύ προικισμένη και καλλιεργημένη γενιά. Οποία ξιπασιά σε όσους μιλούν σπιλώνοντας τη λαϊκή μας μουσική, που βγαίνει μέσα από τα κατάβαθα του απλού κόσμου, συνδιαλέγεται με όποια ανοιχτή ψυχή βρει μπροστά της (χωρίς να τηρά χρώμα ή εθνικότητα…) και στέκεται ο καλύτερος σύντροφος στα μεράκια και τους καημούς μας! Και κάτι τελευταίο προς ελάχιστο προβληματισμό. Θεός και Χριστός, Αγάπη δεν σημαίνουν; Τόσο λάθος κάνω;
Υ.Γ.: Ο Νταλί στο πίνακα δίνει το δικό του πορτραίτο του Βολταίρου, κεντρικής προσωπικότητας του Διαφωτισμού. Στα χρόνια του σκοταδισμού έχουμε πλέον ανάγκη ενός κινήματος τόσων ετών πριν… Σουρεαλισμός!
ΓΑΪΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ
Έλα, όμως που καθώς φαίνεται τούτο το σημείο εκκίνησης επιλέγει στον πολιτικό(;) του λόγο ο Δραμινός καλλιτέχνης, σχετικά με τους μετανάστες (παράνομους ή μη, αλλά πάντως ανθρώπους) που πουλούν τα «πειρατικά» cd. Διότι, δύο τινά συμβαίνουν για να κάνω λάθος. Είτε ο κ. Γαϊτάνος αποκρύπτει -για να στηρίξει την άποψή του- το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εξωθούνται σε αυτή την (αδήλωτη, ναι) εργασία τις περισσότερες φορές δια της βίας, σίγουρα δια της ανάγκης, είτε ο ίδιος ζει σε έναν άλλο πλανήτη και αγνοεί παντελώς τα καθημερινά γεγονότα. Ο εκ Πόντου ορμώμενος, πάντως, Πέτρος Γαϊτάνος (έτσι πληροφορηθήκαμε στη συναυλία του Ηρωδείου, όπου τόσο εκφραστικά ο ίδιος απέδωσε και ένα ποντιακό μοιρολόι, δηλαδή τραγούδι πόνου) θα πρέπει εξ οικογενείας να κουβαλά αναμνήσεις προσφυγιάς. Που σημαίνει πως θα όφειλε να συμπάσχει, να κατανοεί έστω, τις συνθήκες διαβίωσης τέτοιων ανθρώπων. Εν πάσει περιπτώσει, προφανώς ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πως αναπτύσσω… στείρα κριτική, υπό του αφελούς –και εκ του πονηρού- επιχειρήματος «και γιατί υποχρεωτικά ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να μην συμφωνεί με τη Χρυσή Αυγή;».
Θα απαντήσω, πως ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρουν –πλέον- οι απόψεις του κ. Γαϊτάνου, όποιες κι αν είναι. Ωστόσο, ο τρόπος που εκφράστηκε είναι επικίνδυνος, διότι ένα δημόσιο, προβεβλημένο πρόσωπο «από τα συνήθως ευγενικά ΜΜΕ» κατά δήλωσή του, με τα όσα είπε σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Κορίτσια για σπίτι» εμμέσως πλην σαφώς (βασικά ξεκάθαρα) επικροτεί πράξεις βίας και κατά προέκταση επειδή αποτελεί πρότυπο (και για νέους ανθρώπους…) δυστυχώς, δυστυχέστατα τους «προτρέπει», τους «προτείνει» μια ανάλογη στάση. Με έναν στιγμιαίο κομπασμό στην αρχή των λεγόμενών του, ο Γαϊτάνος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνει λάθος. Ε, λοιπόν, έκανε λάθος και μάλιστα μεγάλο. Τέτοιο που ήδη οι επιπτώσεις του έχουν προστεθεί στα ελαφρά τη καρδία σχόλια τόσων και τόσων ανθρώπων που ανέβηκαν στο κάρο αυτής της ανατριχιαστικής «μόδας» τα τελευταία δύο – τρία χρόνια. Περισσότερο αυτό που με εξοργίζει είναι πως κατά το παρελθόν, δυστυχώς και κατά το παρόν (δηλαδή, στη νεότερη, παρούσα γενιά) άνθρωποι σαν και του λόγου του έχουν στιγματίσει την παραδοσιακή μας μουσική στα μάτια της ψυχής του απλού κόσμου.
Μυριάδες μουσικοί που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν είδαν κι έπαθαν για να αποτινάξουν αυτή τη μελανιά στα χρόνια μετά τη δικτατορία. Και κυρίως η νεότερη, πολύ προικισμένη και καλλιεργημένη γενιά. Οποία ξιπασιά σε όσους μιλούν σπιλώνοντας τη λαϊκή μας μουσική, που βγαίνει μέσα από τα κατάβαθα του απλού κόσμου, συνδιαλέγεται με όποια ανοιχτή ψυχή βρει μπροστά της (χωρίς να τηρά χρώμα ή εθνικότητα…) και στέκεται ο καλύτερος σύντροφος στα μεράκια και τους καημούς μας! Και κάτι τελευταίο προς ελάχιστο προβληματισμό. Θεός και Χριστός, Αγάπη δεν σημαίνουν; Τόσο λάθος κάνω;
Υ.Γ.: Ο Νταλί στο πίνακα δίνει το δικό του πορτραίτο του Βολταίρου, κεντρικής προσωπικότητας του Διαφωτισμού. Στα χρόνια του σκοταδισμού έχουμε πλέον ανάγκη ενός κινήματος τόσων ετών πριν… Σουρεαλισμός!
